Al vanaf mijn elfde zijn de symptomen van psoriasis te zien. Maar op dat moment wist ik nog niet wat het was. De dokter kon mij ook niet vertellen wat het was en stuurde mij met één of andere zalf weer naar huis. Uit eindelijk heb ik twee jaar bij de dokter in en uit gelopen en heb toen gevraagd of ik kon door verwezen kon worden naar het ziekenhuis. Eerst kon dat niet, maar toen mijn moeder even later boos op belde dat ze het belachelijk vond, kon het in één keer wel.
Zo zat ik een paar dagen later in het ziekenhuis, bij de dermatoloog. En die wist me binnen een paar seconden te vertellen dat het psoriasis was.. Psori.. watte? Nog nooit van gehoord natuurlijk! Maar wel fijn dat ik nu wist wat het was.
Het blijkt een chronische huidziekte te zijn. Iets wat dus altijd blijft.
Je kan er wel overheen groeien in de loop der jaren. Maar ja, wanneer? Nu zit ik er toch mooi mee.
Psoriasis dus. Ik zal even kort uitleggen wat het nou precies is. Je hebt huidcellen, bij een 'normaal' persoon duurt de groei van de huidcellen 25 tot 30 dagen, bij personen met psoriasis is dit maar 4 tot 6 dagen. De dode huidcellen kunnen daardoor niet makkelijk het lichaam verlaten en zo ontstaan er dan rode/ roze plekken met een laag witte schilfers.
Ook is psoriasis erfelijk. De broer van mijn opa had het bijvoorbeeld. En de zus van mijn oma. Maar of ik het daardoor gekregen heb, dat weet ik niet.
Zo zouden ook mijn toekomstige kinderen het kunnen krijgen. Als één ouder het heeft dan is de kans 10% dat je kind het kan krijgen. Maar hebben beide ouders het, is de kans 50%.
In Nederland hebben ongeveer 350.000 mensen psoriasis. Dat is best veel.
Ik heb nu zo'n 13 jaar psoriasis, en ben er aan gewend. Ik kan nu gewoon in bikini lopen, met korte mouwen en een korte broek. In het begin was dit wel andersn. Je schaamt je, en je wil het niet andere mensen laten zien. Vooral voor de reacties en de starende blikken die je dan krijgt. Verschrikkelijk. Mensen denken dat je je niet goed verzorgt omdat het lijkt alsof het schurft is. Daar ben ik overheen. Het kan mij niet meer schelen. In de winkel sta ik ook gewoon met korte mouwen, en dan staren ze maar. De reacties die ik krijg zijn uiteen lopend. "wat heb jij een brandwonden zeg" of "je bent nog wat haarverf vergeten weg te halen op je voorhoofd". Ik kan er alleen maar om lachen. Ze weten waarschijnlijk niet beter.
In November 2005 heb ik in de Break Out gestaan met mijn verhaal over psoriasis. Ik werd via internet gevraagd of ik mee wilde werken aan een interview. Eerst moest ik er even over nadenken, maar tuurlijk wil ik dat. In die tijd wisten niet veel mensen wat het was, en zo zou het ook meer bekendheid krijgen, ook bij jongeren. Want bij jongere leeftijd begint meestal de psoriaris.
In het dorpje waar ik toen woonde ging het al snel de ronde. De boekjes waren in no time uitverkocht haha. Iedereen wilde weten wat er in stond. En natuurlijk omdat het dorp niet groot is, waren ze misschien ook een beetje trots. En ik ook best wel :).
Dit was mijn verhaal, ik kan nog wel veel meer schrijven erover, maar ik houd het kort.
Als jullie nog vragen hebben, stel ze gerust!
Veel liefs,
Tamara
xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten